Bo ona jest wszystkim. Bo to także moje imię.
[1 stycznia 2021, Świętej Bożej Rodzicielki Maryi]
W 2018 napisałam 32 odcinki Słowa, w 2019 18 odcinków, a w 2020 tylko (?) 10 odcinków. Rok 2021 rozpoczynam pisaniem, więc to chyba dobry znak. Tak naprawdę jednak nie chodzi tu o ilość, tylko o utorowanie energii, którą ostatnio włożyłam w krótkie formy internetowe oraz w długą formę, jaką jest moja napisana niedawno, czekająca na odpowiednia chwilę i modląca się o wydanie książka. Wczoraj zakończyłam rok 2020 słowem PRAWIE.
[10 grudnia 2020, Dzień Bota]
Patrząc w dal przez okno w salonie przypomniało mi się drewniane poddasze nieistniejącego już budynku, na którym to poddaszu mieściła się biblioteka. Nieistniejąca już. Na miejscu tego budynku powstaje właśnie nowoczesny blok. Taka retrospekcja wywołana perspektywą roztaczającego się znajomego widoku przeniosła mnie w inne i zdawałoby się zapomniane miejsce. Otworzyła zakamarek pamięci.
[11 listopada 2020, Narodowe Święto Niepodległości]
Dzisiaj zatrzymało mnie dziesięciu trędowatych. Zatrzymało, choć sami szli i to szybko. W drodze po swoje oczyszczenie. I rzeczywiście zostali oczyszczeni z trądu, jak powiedział im Jezus. Jednak tylko jeden z nich został dodatkowo uzdrowiony. Dzięki swojej decyzji o zawróceniu z drogi, na którą wcześniej, jakby nie było został skierowany (zob. Łk 17, 11-19).
Czytaj dalej „Słowo#59 Zawrócić się.”
[13 października 2020, Międzynarodowy Dzień Sceptyków ]
Tak mi się zbierało ostatnio, żeby coś napisać dłuższego niż wpis na fejsie, ale wzięcie się za to gdzieś mi umykało i rozpływało się w lenistwie, a może w pustce w głowie. Aż tu dzisiaj czytając fragment Listu do Galatów (lub Galacjan) świętego Pawła w klasycznym przekładzie tysiąclatki, zatrzymało mnie wypadnięcie z łaski. Dosłownie.
[21 wrzesień 2020, Międzynarodowy Dzień Pokoju]
Mam mętlik w głowie. Taki konflikt zbrojny ścierających się pokus, słabości, przemyśleń, postanowień, modlitw, wydarzeń… wszystkiego. Nie wiem, czy to wynik momentu, w którym się znalazłam, czy to wynik terapii, którą przechodzę, czy to wynik dolegliwości, które mam, a może rzeczy które robię lub których nie robię, a powinnam? Może po prostu wynik tego, że jestem.
[12 sierpnia 2020, Dzień Pracoholików]
Ostatnio ze względu na stan zdrowia mocno przystopowałam ze wszystkimi moimi aktywnościami. Dałam sobie czas na oddech, przyjrzenie się sobie, naukę siebie, ale też Boga w sobie. Taki krok w tył, być może potrzebny, żeby ruszyć do przodu we właściwą stronę i z nową energią.
[22 czerwca 2020, Dzień Kultury Fizycznej]
Ostatniej nocy obudził mnie dziwny i straszny sen, w którym całą naszą rodzinę próbowały zjeść aligatory, pływające w stawie obok naszego osiedla. Absurd ścigał absurd, bo drogę do tej dziwnej przystani w środku osiedla pokazał nam sąsiad z psem. Zamiast chodzić molem, moje dzieci postanowiły rzucić się do wody, a gdy nagle pojawiły się aligatory to na ratunek najmłodszemu synowi rzucił się pierwszy nasz pies, maltańczyk wielkości „akurat na jeden kęs”.
