Bo ona jest wszystkim. Bo to także moje imię.
[12 września 2021, Dzień Brukarza]
Po ponad miesięcznej przerwie wakacyjnej dzisiaj zebrało mnie na blogowe wynurzenia. W końcu z trybu uśpienia, trzeba przejść do aktywnego pisania. Jak łatwo się rozleniwić, jak łatwo zapomnieć o swoim powołaniu, kiedy otoczenie się zmienia, zajęcia nie mają nic wspólnego z normalną rutyną roku szkolnego. Ciekawe, że pamięć działa na moją niekorzyść…
[4 sierpnia 2021, Międzynarodowy Dzień Pantery Mglistej]
Dzień wcześniej słuchałam fragmentu Ewangelii, gdzie Piotr ma iść do Jezusa po wodzie. Trochę do tej pory irytował mnie ten fragment, gdzie uczeń upewnia się, sprawdza, nie dowierza, a w końcu prawie tonie. Do tego wszystkiego to karykaturalne słowo „kroczyć”, jakby iść nie można było. To chyba jakieś nawiązanie do czapli albo bociana? Masakra.
[ 23 czerwca 2021, Dzień Ojca]
Miałam taki okres w życiu, że lęk mnie budził i tulił do snu. Był ze mną w ciągu całego dnia, a w zasadzie dni, tygodni, miesięcy. Niczym nieuzasadniony lęk, który rozbija moje wnętrze na kawałeczki. Choć z zewnątrz nikt nic nie mógł zauważyć, to w środku byłam jak popękana waza. Stan, który ciężko opisać albo zmierzyć.
[2 czerwca 2021, Dzień Pierwszej Pomocy]
To jeden z tych dni, kiedy czuję się naprawdę kiepsko. Nic szczególnego się nie wydarzyło, ale po prostu dokucza mi moja fizyczność, dobija psychika i rozmywa się duchowość. Takie problemy pierwszego świata, jak to często z mężem mawiamy. Całość powoduje rozdrażnienie, które prowadzi do poczucia bezcelowości, bezsensu działań.
[12 maja 2021, Dzień Syndromu Chronicznego Zmęczenia]
Do moich myśli w ostatnim czasie powrócił święty Paweł, który na początku mojej pisarskiej przygody towarzyszył mi na co dzień. Pojawił się ponownie w kontekście przeszkód oraz trudności jakie na swojej drodze spotykam jako świadek Ewangelii.
[26 kwietnia 2021, cytat dnia: „Świętość nie oznacza robienia nadzwyczajnych rzeczy, ale jest robieniem tych zwyczajnych z miłością i wiarą”.]
Od jakichś dwóch tygodni tak mi ciężko na sercu. Odczuwam stres. I to wszystko dlatego, że niebawem mam mówić świadectwo publicznie. Nie jest to dla mnie nowość, że mówię do ludzi nawet takich krytycznie nastawionych od początku, ale wyjątkowo się denerwuję, jak o tym pomyślę. Poziom mojego stresu osiąga szczyty, jak przed jakimś wielkim egzaminem i do tego towarzyszy mi codziennie.
[5 kwietnia 2021, Poniedziałek Wielkanocny czyli Śmigus-dyngus]
Dzisiejszy dzień zaczął się dość niewinnie i nie zapowiadał poczynienia przeze mnie aż dwóch ważnych odkryć. Okazało się, że poranek szybko przepoczwarzył się w szkołę życia dając lekcję pokory, która ma budować mnie i moją relację z Jezusem.
PONIŻEJ MOJA PIERWSZA KSIĄŻKA.
Postanowiłam wrzucić ją do sieci, bo doszłam do wniosku, że tak naprawdę nigdy nie chciałam jej sprzedać, a po prostu podzielić się moją historią.
Może Wam albo komuś z Waszego otoczenia wniesie w życie iskrę Nadziei.
Owocnej lektury! Link poniżej.