Słowo#35 Siłownia.

[12 lutego 2019, Światowy Dzień Darwina]

Doszłam ostatnio do wniosku, że moje ziemskie życie było znacznie łatwiejsze przed tym, jak otrzymałam Łaskę wiary. Odkąd z nią współpracuję, w moim CV zaczęły się pojawiać bardzo trudne doświadczenia zarówno cielesne, jak i duchowe. I chociaż już pisałam o wyborze drogi pod górę (Słowo#30), to tym razem otworzyła mi się nowa perspektywa tej „górki”, a mianowicie Golgota (z gr.), zwana Kalwarią (z łac.), czyli sklepieniem czaszki.

Jeśli zadamy pytanie pierwszemu lepszemu chrześcijaninowi (w wydaniu świeckim lub kapłańskim): jak Jezus zbawił świat? Możemy w większości spodziewać się odpowiedzi: przez krzyż, śmierć i zmartwychwstanie. W takiej kolejności, z zachowaniem ciągu logicznego. Zmartwychwstanie na chwilę zostawiam, bo to ta najprzyjemniejsza część, ale też nie może ona zaistnieć bez wcześniejszego krzyża i i śmierci.

Jezus wielokrotnie zapowiada, że naśladującym Go będzie trudniej, a nie łatwiej (np. Łk 9, 23-25; J 15, 18-19 czy Mt 24, 9-12). Okazuje się jednak, że jak zaczęłam swoją wędrówkę z Nim, zupełnie zapomniałam o tej części drogi zwanej krzyżową. Bo dlaczego skoro Jezus umarł na krzyżu, a ja mam Go naśladować, to ma zabraknąć krzyża w moim własnym życiu? Mam wrażenie, że ulegamy chętnie (albo tylko ja) wspólnotowemu hurraoptymizmowi: „z Bogiem można wszystko”, „z Bogiem jest wspaniale”, „modlitwa ma moc” itp. I to wszystko prawda, ale nie cała. Z Bogiem doświadcza się łask, cudów, błogosławieństwa, ale także wielu po ludzku trudnych rzeczy. Zapominamy, że rzeczywistość materialna zdominowana jest przez złego, że grzech i szatan (mimo, że pewnie na smyczy) to ma dość wolną rękę, żeby nas kusić, upokarzać, bić i targać poprzez innych ludzi, doświadczanie chorób i śmierci, uwikłanie w grzechy. W część rzeczy brniemy razem z nim, ale część po prostu nam się przytrafia i spada na nas znienacka. 

Moja obserwacja jest taka, że im bliżej chcę być Boga i bardziej Mu ufam, idę za natchnieniami Ducha, tym więcej obślizgłych rzeczy się do mnie przykleja i to zarówno w sferze duchowej, ale też tej cielesnej. Jeszcze jak dochodzi jakaś choćby mikropraca na rzecz innych w postaci pomagania, ewangelizowania, a już jak zaczynają się pojawiać owoce, to ta moja góra staje się pomału Mount Everestem. Wtedy bycie tą upragnioną latarką (Słowo #6) albo jak na wyrost nazwała mnie koleżanka- Gwiazdą Betlejemską, zaczyna mi ciążyć niemiłosiernie. Na barkach pojawia się ciężar, jakbym dźwigała pod tą górę samą siebie albo jeszcze więcej.

W tym kontekście zaczynam rozumieć również stwierdzenie, że tu na ziemi jest Kościół walczący. W tej walce nie chodzi o okładanie innych krzyżem, jak to robią niektórzy, ale tej wspinaczce i opieraniu się działaniom złego. Jak pisał święty Paweł: „Nasza walka bowiem nie toczy się przeciwko krwi i ciału. Walczymy ze zwierzchnościami, z władzami, z zarządcami ogarniającej świat ciemności, z niegodziwymi zakusami duchowych sił na wysokościach nieba.” (por. Ef 6, 12). Mało tego, jako Kościół walczący zgadzamy się, że oprócz naszego dźwiganego ciężaru, pomożemy innym w dźwiganiu ich własnych obciążeń, bo dostajemy nakaz: „Jedni drugich brzemiona noście. W ten sposób wypełnicie Prawo Chrystusowe” (por. Ga 6,1).

Jak przetrwać tę wędrówkę? Oczywista odpowiedź to z Nim. Z Nim, czyli w Jego Obecności. Przywołując tę Obecność. Wyzbywając się roszczeń, własnego mniemania o sobie, wyrzekając się pelagianizmu i magicznego myślenia pt. pomodlę się tak mocno i na pewno przefrunę ten etap na skrzydłach anielskich i nic mi się nie stanie. Owszem. Nie stanie. Tylko nie ciału, ale duszy. To o nią toczy się walka. Przetrwać drogę można w prawdziwej i zdrowej pokorze, uszanowaniu Jego woli, ale też skupianiu wzroku na celu, bo jest jeden cel- zbawienie. Czy będę upadać? Tak. Czy będę się poddawać? Wiele razy. Jednak myśląc w ten sposób, przywołując Ducha Świętego, żeby przypominał mi i uczył o naczelnym celu będę wstawać i podejmować walkę.

Zawierzenie Bogu będąc zwłaszcza w oku cyklonu to trudna decyzja, ale jak dla mnie jedyna słuszna. On jest ponad wszystkim, także ponad prawami fizyki i przyrody, bo są one Jego pomysłem. I jeśli ktoś zna sens naszego istnienia i ma plan to tylko On. I to wiedzą nawet moce ciemności, dlatego święty Piotr ostrzega: „…Czuwajcie! Wasz przeciwnik, diabeł, krąży dookoła niczym ryczący lew, wypatrujący łupu. Przeciwstawcie mu się, mocni w wierze świadomi, że te same cierpienia są udziałem waszych braci na całym świecie” (por. 1 P 5, 8-9). Tej czujności i siły życzę nam wszystkim, niezależnie w jakim stadium ewolucji jesteśmy.