Słowo#79 Dorastanie.

[25 października 2022, cytat dnia: „Pokora ratuje człowieka; pycha powoduje, że gubi drogę.” – Papież Franciszek ]

Wczoraj naszła mnie taka myśl, może i mało oryginalna, że dorastamy i dojrzewamy całe życie. To dojrzewanie polega na tym, że zdobywając doświadczenia, rośnie nasza świadomość, a nieświadomość odchodzi w cień.

Wczorajszy dzień był dla mnie bardzo trudny. W rocznicę urodzin Zosi i śmierci Anielki z reguły czuję się po prostu źle. Fizycznie, psychicznie i duchowo. Nie chcę wcale użalać się nad sobą, ale w pewnym momencie nie wiem, czy ogarnia mnie smutek i rozpacz za dziećmi, czy nade mną samą.

W takich momentach grozy, z reguły aktywizuje się zły, który podsuwa wiele wątpliwości, destrukcyjnych myśli, ale też inne osoby, które mają w swej nieświadomości mojego stanu wbić przysłowiowy gwóźdź do mojej trumny, dziwiąc się przy tym, że jestem nie w sosie.

Tymczasem nie sos, a bardziej S. O. S, który wysyłam do otoczenia byłby bardziej adekwatnym określeniem. W takich momentach potrzebuję drugiego człowieka. Jego obecności, przytulenia. Bez upartej chęci zrozumienia, bez besztania mnie, żebym się ogarnęła i obwiniania mnie za mój zły humor. Może to i trudne, ale takie sytuacje rewidują komu na tobie zależy. Kto jest w stanie na ten jeden dzień w roku, wyjść totalnie poza swoje „ja” i spotkać się z moim „być” albo „nie być”.

Wczoraj, choć dopiero wieczorem, doświadczyłam takiego wsparcia. Ze strony męża, który mnie rozśmieszał opowiadanymi historiami i ze strony przyjaciela, który przyniósł mi Jezusa, bo wiedział, że naprawdę kiepsko ze mną.

I przeżyłam ten jeden straszny dzień dzięki Łasce, ale też dzięki innym ludziom, którzy mogą być jej przekaźnikiem. Znowu ciut dorosłam i mam nadzieję, że spokorniałam choć troszeczkę.

———

„…lecz [Pan] mi powiedział: -Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali”. 2 Kor 12, 9